yitik kent

Hüznümün günes toplayan sancisi

sen farkinda olmadan yüreginin en ince yrinden

geçtim bugün

veyahut bugün tüm bulutlari siyirarak maviyi

göresin diye

yoklugunun yanan kibrit çöp'ünde gözlerimi

yakarak

günesi alnina serdim,

yagmur kiyametine kostururken gökyüzünü

ardina düsen çocuklar vardi sevinçlerinin,

koyunlarinda yedi dünyadan gevherler sunar

mor patikali daglar

ve intihar firarisi diri bakismalar kalir gözlerinde

yasamdan,

dünyadan,

baristan,

ve bir dal süzülmesi hayalimlik akasyadan

tutar sevdasina bir umut eker

daglardan hamile kalan yagmurlara.

Ki ufkuna varmaz dedigim hasretten kabarmis

yorgun asvaltlarindan geçerken birinde,

en delikanli hayallerim vardi sende

henüz künyesi kazilmamis

ve bir çirpida asi tutuklun olarak kaldim

bir daha kavusulmayan sana.

Yoklugunun sefil mahalleleriydi seni bombardimana

tutan sorgusuz,kalleslik,

ya sen ey yagmur,cihanu-alemi günese bogan

diyarbekir surlarinda zekiye'nin umudu olabildin mi?

Veyahut kokusuna dayanabildin mi güzelliginin?

En tanidigin daglari kendine sevdalatan güzeldi o.

Ve sen ey hüznümün günes toplayan sancisi duydun

bundandir her seherde kendine küskünlügün,

her aksam karanligina tutundugun bundandir.

Siren seslerinde sokaga çikma yasaginda

tüm bedenin

sadece balkonlardan mavi usta güvercinler uçardi

gecenin rahmini delerek

bir de dijle yanmis güz tomruklarini tasirdi yelkensiz

denizlere,

öyle parildasin ki yagmur

ve resmini çizsin diye ay.

TURAN Mehmet

Gök gözlerinde sustugu vakit

mevsimlerin en sevinçli yerindeydin,

sevismelerimiz yoksul bir kent girdabina

düsmüstü,

merhabalasiyordu ay tenimizde

hep sevdali sarkilar duyuyorduk çocuklarin

dillerinde ayni anda

dalgakiran düslerimiz yorgun tenimize

düserdi çirilçiplak

bir de balikçi motorlari denizin rahmini eserek

geçiyorlardi bir denizden bir iç denize,

liman küskünü gözlerimizle hüzünlenirdik

gidenin ardindan

çirilçiplakti umutlarimiz en az tenlerimiz kadar,

yedi derya bulusurduk

üsüyen üsümeyen bütün zamanlarda,

kayip çocuklar matemine tutunurduk

gülen gözlerimiz olsun isterdik tüm acilara inat,

yüreklerimiz yirtilsa da kis zemherisi bekleyislerden,

magmalasan tenlerimiz olmaliydi

her sevismenin bekleyisinde,

yada sarap kizili kent vurgunu titrek oksayislarimiz

acilarin tükenmesi yoktu ama umutlarimiz

berfin gibi açardi her kis,

öylece bahar'a kavusurduk.

En sevdigimiz çocuklari yitirdik belkide her gün,

aslinda bütün çocuklari severdik

sevmedigimiz yitik çocugun yokluguydu sadece.

Biz yine kalmistik kar erimesi pencerde yapayalniz,

yitirdiklerimiz sahip olduklarimizdan bin kat

fazlaydi,

yaz kurusu hüzünlerimiz yediveren gibi açardi

her bahar

ve her gazete mansetinden sonra tutunmaz kederlere

sarilirdik

mardinde onüç yasindaki çocuk on çocuk

onüç kursunla bilinmezlige uçtu.

TURAN Mehmet

Gelecekti sevdasina düstügüm

sevinçle çalkalanan bir temmuz kaldi

bahçede öylece suskun,

denize çeyrek kala yanlizdik

ve elini attigin her çocuk gülüsü

gözlerini oksardi,

aglamak yasakti sevdamizda

yada biz mi öyle anlamistik geçici

tebbesümleri?

Evet aglamak yoktu hüzünlerimizde

kayip yarinlarin acisinda tutusurduk

veyahut,

gelecekti sevdasina düstügüm

kedersiz çocuklarimiz olacakti,

baharlara küskün umutlarimiz

olmayacakti hiç.

Düserdi yokluklar bir bir sari aksamlarimiza,

kanatsiz bir kelebege bile yanardi yüregimiz

ay süslenip giderdi gözlerimizin yarisinda,

susan bir sesizlik kalirdi dudaklarimizin

hüzünsüz sevismesinde

agustos böcegi tutardi

ben hasretini yanmis kent'e benzetirdim.

TURAN Mehmet

Kent yigini

Yitik kentler kuruyorum yeni bastan,

dibinden deli nehirler akar hep

kar erimisligin ince sevincidir bu,

yildizlarin ay'i öptügü kenar mahalleleri

gözlerimin tam yamacinda,

kayip çocuklari soruyorum her gördügüm

sokak isminden,

az ötede lice olur yüregim ates dökülen,

temmuzda görmeliyim diyarbekir'i

hani düslerinin çildirdigi gün

ve ben dicleye gözlerimi döktüm.

TURAN Mehmet

Düserken yagmur pesine

ellrin tutususur çermik gelin daglarinda,

yorgun gerillanin matemine kosuyor bütün zamanlarin

balikçi tekneleri suskun deniz düsüyor ellerine,

bir aglarsin volkan olur bütün kiymetli daglarin,

bak küstü harran avuçlarina aldigin düslerinden

cehennemler yaratilir hayasiz

gecelerden,

uçuruma düser bütün yildizlar,

bir umut:

vangölü belkide isitir gözlerini

kan akar munzur,

yüregine dökülür.

 TURAN Mehmet